what the world wants me to be…
- when i pick up my phone in the morning
top of page
Ik was in Terschelling en liep daar een prachtig kerkje in, blauw houten dak, en op tafel lag een blaadje met daarop de introductie van Em. Pastor Susan G. Boukema-Koopman.
Daarin omschrijft ze een uitstapje naar een pluktuin en dat ze zo geraakt werd door het willen delen van weelde. Ze schrijft:
Het is een prachtig voorbeeld om te delen van wat je hebt, van je overvloed. Dat geldt natuurlijk niet alleen voor de bloemen in je tuin. Dat kan ook gaan om je talenten, je creativiteit of je medemenselijkheid. Ik vind in het bijbelboek De Wijsheid van Jezus Sirach ook een voorbeeld van delen (een apocrief of deuterocanoniek boek). Hier gaat het om het delen van wijsheid van eeuwen geleden. En toch wordt die wijsheid nooit oud of belegen.
De schrijver van dat boek ervaart dat zijn eigen wijsheid groeit en voelt de behoefte om die met anderen te delen. Een voorbeeld om na te volgen. Ik bedoel de tekst uit hoofdstuk 24 vers 30 en verder. Daar staat:
Ik, Sirach, ben als een kanaal, gevoed door een rivier,
als een waterloop stroom ik naar een hof.
Ik zei: ‘Ik zal mijn tuin bevloeien,
ik zal mijn bloemend besproeien.’
En kijk, mijn kanaal werd een rivier,
en mijn rivier werd een zee.
Ik maak mijn onderricht zo helder als de dageraad,
ik laat zijn licht tot in de verte schijnen.
Ik giet mijn leer uit als een profetie,
ik geef hem door tot in de verste generaties.
Bedenk: niet alleen voor mijzelf heb ik me ingespannen,
maar voor allen die wijsheid zoeken.
—
Sirach het kanaal, groeiend en stromend via rivier naar zee. Ik kan me zo voorstellen dat die wijsheid ooit weer opgaat in de lucht en neerdaalt op een volgende bergtop, wachtend tot het weer onderdeel wordt van een volgende rivier. En zo voort…
Eerder die week las ik een stuk over Adriaan Brouwers, een beeldend kunstenaar die via wonderlijke toevallen en omwegen in Papoea Nieuw Guinea terecht komt in een kunstenaarskolonie. Ik quote uit het stuk:
De kunstenaars daar noemen Brouwers een Sopi, de benaming voor de meest magische kunstenaars, die niet creëren vanuit verbeelding maar vanuit Zijn, vanuit het bewustzijn van een welhaast onbeperkt vermogen van de mens om te blijven groeien in relatie met de natuur en de medemens, omdat alles met alles verbonden is.
(…)
Terug in Nederland begint Brouwers na enkele maanden aan het in staal naar buiten brengen van het beeld dat hem in de baai van Kiriwina is overvallen. Hij werkt er twee jaar onafgebroken en vrijwel iedere dag aan, zeven dagen per week, vaak meer dan 12 uur per dag. Een half jaar voordat het af is schrijft hij over dit 9e beeld:
“Door het mysterie dat in heel de natuur verborgen ligt, dus ook in ons, kunnen wij uiteindelijk harmonische en volledige mensen worden. Maar begrijp me goed: Al wat is, is polair, en fundamentele waarden hebben ook fundamentele consequenties en daarom kunnen wij door deze zelfde kracht, ons mens-zijn ook volledig vernielen.
Er is niets aan te doen. Wij mensen zijn de enige wezens in ons zonnestelsel, die moeten kiezen voor “Ja” of voor “Nee”.
Terwijl ik voor u dit boek zit te schrijven staat in de werkplaats het negende beeld te wachten om verder gevormd te worden. Ik kan het u nu nog niet laten zien, maar het zal een heerlijk èn stralend èn helder beeld worden.
Door mijn ontmoeting met de Trobrianders op Kiriwina heb ik het gevoel gekregen dat wij westerse Mensen in de vuurlinie staan van de evolutie. Maar, juist dit haast niet te verdragen meedogenloze vuur, kàn en zàl onze inspiratie geven om te kunnen overleven.
Het negende beeld zal een beeld worden van het bewuste Zijn en de geest die deze aarde draagt. Ik zal mijn best doen om terug te geven wat ik gekregen heb. Ik hoop dat het nieuwe beeld iets zal bijdragen aan het verlangen van alle mensen om elkaar te vinden.
Dat de sluimerende drang naar open en vrij mens-zijn meer en meer wakker zal worden en dat we perspectief zullen zien en kunnen geloven in een hernieuwde wereld waarin we samen verder kunnen gaan. Samen - Leven”.
—
Ik zal mijn best doen om terug te geven wat ik gekregen heb, zo schrijft Brouwers, of was het Sirach, een paar duizend jaar daarvoor?
Brouwers via zijn beelden, Sirach via woorden, ieder op zijn eigen manier.
Ik hoop dat het iets zal bijdragen aan het verlangen van alle mensen om elkaar te vinden. Dat de sluimerende drang naar open en vrij mens-zijn meer en meer wakker zal worden en dat we perspectief zullen zien en kunnen geloven in een hernieuwde wereld waarin we samen verder kunnen gaan. Samen - Leven.
every week or so i guide an online meditation,
sometimes in dutch, or,
like this time,
when non dutch folk arrive,
in english.
you can find the recordings right here.
after the meditation, it’s story time.
usually people stay and listen, which is nice.
sometimes a conversation slowly awakens,
other times,
not.
This time, Henry Shukman’s newsletter brought some meditative inspiration. I read out a part of this newsletter before actually starting the recording, so for those interested in the meditation, maybe read the text first:
An old Zen master, Yaoshan, who lived in ninth century China, used to advise students to 'take the backward step that shines the lamp inward.' That phrase apparently helped a lot of his students, and has come down in the annals of Zen as a sound piece of meditative advice.
Yaoshan seems to be saying something like: 'relax, don't strive, release back into a light of awareness that is already present.'
Sometimes practice can feel a little like drawing backward into a certain kind of presence that's already here. Many people have reported to me that it always feels sweet when that happens, as if this presence doesn't ask anything of us.
Be open to that happening, but don't try to bring it on. It may switch on when we least expect it. The advice of taking a 'backward step' seems to suggest that it won't help to be 'striving forward', thinking we know where to go in meditation. But that gentle release backwards is always there, ready to be recognised.
And then, after the meditation, I decided to quote some more Henry Shukman:
How amazing is it that we are aware? What extraordinary set of evolutionary chances have led to our species having the mental capacity to be aware? And not only that, but to be aware of our own ability to be aware.
All of us will have times when we feel discouraged in a meditation journey. It's just inevitable. Sometimes we seem to 'get it' and have a lovely or exciting sit. Other times, we don't feel we're getting anything. I think the same is true with any long-term practice we take on.
But actually, who cares whether we are 'getting it' or not? Can we just sit back and enjoy this simple fact – we are aware. We experience life. And whatever we are feeling, we are aware of it! Awareness is always here. What a precious gift.
And that was that!
PS: Shukman’s book ‘one blade of grass’ is great for some meditative inspiration. The subtitle ‘a Zen memoir’, says it all.
bottom of page